I nadszedł czas, by Książe Persji powstał, niczym Fenix z popiołów. Czas przyjrzeć się jednej z zapomnianej dziś gier, czyli „Prince of Persia The Two Thrones”. Niewielu pewnie zdaje sobie sprawę, że to właśnie seria Prince of Persia, jest protoplastą takich hitów jak „Assassin’s Creed”. Tak, to właśnie seria „PoP” miała znaczący wpływ na rozwój elektronicznej rozgrywki. Czas przyjrzeć się bliżej jednej z tych gier.
Grunt, to pierwsze wrażenie.
Odpalając grę po raz pierwszy, miałem nadzieję, że gra spełni moje oczekiwania. Nie myliłem się. Książe Persji po raz kolejny pokazał na co go stać… Ale lepiej będzie jak opisze to dokładniej, bo jest o czym pisać.
Graficzny oczopląs
Pierwszym tematem, będzie grafika. Recenzowana przeze mnie gra, jest przeznaczona na konsolę PlayStation 2, przez co wielu nie spodziewałoby się tutaj fajerwerków. I to właśnie błąd… Grafika stoi na najwyższym poziomie, a ilość detali czy jakość efektów jest znakomita. Wystarczy spojrzeć na samego księcia. Widać, że twórcy stanęli „na uszach”, aby gra wyglądała szałowo. Dzięki tak pięknej oprawie graficznej, gra ma niepowtarzalny klimat, podobny do poprzedniczek.
Dźwiękowa poezja
Jak wiadomo, od wielu, wielu lat, nieodzownym elementem każdej gry, jest oprawa audio. O ile dawniej dźwięki były mało istotne, tak dziś to jeden z kluczowych elementów, do którego twórcy przykładają szczególną wagę. I w tej grze nie jest inaczej. Dźwięki stoją na naprawdę wysokim poziomie, oraz są zróżnicowane. Głos księcia jest bardzo ładny, co dodaje postaci charakteru.
Czy ty też czujesz ten klimat?
Czas wspomnieć o klimacie gry. Podsumowując to co napisałem wcześniej, można wywnioskować, że gra ma świetny klimat. I to trafna diagnoza. Jak wiadomo nie tylko oprawa Audio-Wizualna wpływa na klimat gry, ale także postacie, otoczenie czy fabuła. Wszystkie te elementy zostały wykonane z pieczołowitą starannością. Otoczenie w którym przyjdzie się nam poruszać, jest pełne szczegółów, a nasi wrogowie to nie jakieś kwadratowe ludziki, tylko wojownicy z krwi i pikseli. To wszystko łączy się w idealną całość, a po dodaniu możliwości naszego bohatera, przeistacza się w klimat, który jest z pewnością niepowtarzalny.
Sztuka zabijania
Warto także wspomnieć o stylu walki naszego Księcia. Jak widać nasz książę w posługiwaniu się bronią białą ma niemałe doświadczenie. Walki w tej grze są jednymi z najbardziej efektownych momentów gry. Na szczególną uwagę zasługuje wachlarz ciosów, oraz dostępnych kombosów. Dodatkowo mamy możliwość podniesienia drugiej broni i walki obydwoma, co czyni ataki bardziej efektownymi i skuteczniejszymi. Dodatkowo, jak na protoplastę „Assassin’s Creed” przystało, mamy możliwość cichego zabijania wrogów tak, aby Ci nie zdążyli nawet wezwać pomocy. Dzięki czemu możemy zostać niezauważeni, co z pewnością ułatwi nam rozgrywkę.
Koniec podróży
Przyszedł czas na koniec tejże recenzji. Mam nadzieję, że mimo iż powyższa recenzja jest krótka, to wam się spodobała. Oby ten tekst zachęcił was do gry, bo naprawdę warto zagrać w tę grę.
Oceny cząstkowe:
Grafika – 10/10
Audio – 9/10
Klimat – 10/10
Grywalność – 9,5/10
Ocena końcowa: 9,5/10 (Absolutna klasyka gatunku…)
Prince of Persia - The Two Thrones - Recenzja
Moderator: Moderatorzy